Op het terrein van de oude mijn van Bois du Cazier wordt een beeld geschetst van de arbeidersklasse en de immigratie naar Wallonië in de 20e eeuw. In 1956 was het volledige terrein, van de mijningang tot de terrils, het toneel van een ramp waarbij 262 mensen van twaalf verschillende nationaliteiten het leven lieten. De mijn sloot in 1967 en de locatie is in 2002 omgevormd tot een museum over de steenkool-, ijzer- en glasindustrie. De plek herinnert ons aan de Europese solidariteit die werd getoond in de nasleep van de ramp van 1956, die mede de aanzet heeft gegeven tot de oprichting van een gezondheids- en veiligheidsinstantie door de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal.

Lees meer in het verslag van het panel.