Το μάρμαρο χρησιμοποιείται ευρέως στην αρχιτεκτονική και τη γλυπτική από την αρχαιότητα, αλλά υπόκειται σε διάφορες διαδικασίες φθοράς, ορισμένες από τις οποίες προβλέπεται να επιδεινωθούν λόγω των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Επιπλέον, όλες οι διαθέσιμες προς το παρόν μέθοδοι για τη συντήρηση του μαρμάρου παρουσιάζουν ορισμένους σημαντικούς περιορισμούς, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα, τη συμβατότητα και/ή τη διάρκεια.

Το έργο είχε σκοπό την πολυλειτουργική εφαρμογή μιας βιομιμητικής αγωγής που προτάθηκε πρόσφατα και η οποία βασίζεται στον σχηματισμό υδροξυαπατίτη (HAP, το κύριο συστατικό των ανθρώπινων δοντιών και οστών) από την αντίδραση μαρμάρου με υδατικό διάλυμα φωσφορικών αλάτων. Οι στόχοι του έργου επιτεύχθηκαν χάρη στη διεπιστημονική ερευνητική δραστηριότητα, η οποία συνδυάζει διαφορετικές ικανότητες και εργαστηριακές εγκαταστάσεις. Τα αποτελέσματα που προέκυψαν δημοσιεύθηκαν σε 14 επιστημονικές δημοσιεύσεις με ανοικτή πρόσβαση, 7 άρθρα σε περιοδικά υψηλού επιπέδου και 7 εισηγήσεις σε διεθνή συνέδρια. Το έργο βοήθησε επίσης τους Ευρωπαίους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των μαθητών, να συνειδητοποιήσουν την πολιτιστική και οικονομική σημασία των μνημείων και τις προκλήσεις που συνδέονται με τη συντήρησή τους, χάρη στις εκτεταμένες δραστηριότητες προβολής που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του έργου.