De archeologische site van Ostia Antica bestaat uit de overblijfselen van een Romeinse nederzetting die zich oorspronkelijk bij de monding van de Tiber op de westkust van Italië bevond. Door de veranderingen in de rivierloop en de kustlijn zijn de ruïnes nu ongeveer 4 km van de zee verwijderd. Ostia werd gesticht in de 6e eeuw voor Christus, maar de oudste vestingmuren dateren uit de 4e eeuw. Oorspronkelijk werd de nederzetting gebouwd om de monding van de Tiber te beschermen, maar met de bouw van een nieuwe haven door Claudius en Trajanus ontwikkelde de stad zich tot een actief commercieel centrum dat zich tot buiten de stadsmuren uitstrekte. Als de belangrijkste haven van Rome werd Ostia een plek van groot strategisch en commercieel belang in het Middellandse Zeegebied. Tegen het einde van de 2e eeuw na Christus was de stad van meer dan 50.000 inwoners nog steeds in volle bloei. Het verval begon in het midden van de 3e eeuw toen het zwaartepunt van het Romeinse Keizerrijk zich naar het oosten verplaatste.

In Ostia Antica circuleerden goederen en vermengden verschillende culturen en religies zich met elkaar. Als toegangspoort tot Rome was Ostia een smeltkroes van de verschillende volkeren van het Romeinse Keizerrijk met een verreikende invloed op het vasteland, in het hele Middellandse Zeegebied en daarbuiten. Vandaag zien we nog de sporen van de handel, de uitwisselingen en de diverse populatie in de mozaïeken, de archeologische resten en de grafschriften.