W skład parku archeologicznego Ostia Antica wchodzą pozostałości osady rzymskiej, usytuowanej pierwotnie u ujścia Tybru na zachodnim wybrzeżu Włoch. Obecnie, ze względu na zmiany biegu koryta rzeki i linii brzegowej, znajdują się one około 4 km od morza. Ostia została założona w VI w. p.n.e., natomiast najstarsze fortyfikacje pochodzą z IV w. n.e. Początkowo główną funkcją osady była ochrona ujścia Tybru, lecz w związku z późniejszą budową portu przez Klaudiusza i Trajana Ostia przekształciła się w prężnie działający ośrodek handlu, który rozrósł się poza mury osady. Jako główny rzymski port Ostia nabrała dużego znaczenia strategicznego i handlowego w regionie Morza Śródziemnego. Pod koniec II w. n.e. miasto nadal się rozwijało i liczyło ponad 50 tys. mieszkańców. W połowie III w. n.e., gdy uwaga cesarstwa skierowała się na wschód, Ostia zaczęła podupadać.
W starożytnym mieście portowym Ostia Antica kwitł handel i stykały się tam różne kultury i religie. Z racji tego, że była bramą do Rzymu, Ostia stanowiła swoisty tygiel narodowościowy w obrębie Cesarstwa Rzymskiego i wywierała dalekosiężny wpływ na tereny w basenie Morza Śródziemnego i poza nim. Dziś mozaikowe posadzki, pozostałości archeologiczne i epitafia noszą ślady świadczące o wymianie handlowej i kulturowej oraz różnorodności miejscowej ludności.