Kolonie Dobroczynności to siedem obiektów na terenie dzisiejszej Belgii i Holandii. Powstały one w XIX w. celu ograniczenia ubóstwa, dając zajęcie przy pracach publicznych w nowych osadach rolniczych. Utworzone zostały w ramach eksperymentu społecznego w ówczesnym Królestwie Niderlandów, którego granice wyznaczono na Kongresie Wiedeńskim – w czasach, gdy w Europie panowało niezwykłe ubóstwo. Kolonie były zakładane albo jako „dobrowolne” – dla rodzin, które dostały szansę na prowadzenie małych gospodarstw – albo „przymusowe” – jako duże skupiska włóczęgów i sierot. Pierwotne funkcjonowanie kolonii zostało zawieszone.

Kolonie Dobroczynności zapoczątkowały nowe, publiczno-prywatne podejście oparte na inwestycjach w rolnictwo na ziemiach leżących odłogiem. Zapewniły dostęp do edukacji i zatrudnienia oraz przyczyniły się z jednej strony do zachowania „pokoju i porządku” w społeczeństwie, a z drugiej — do ugruntowania „błędnych założeń dotyczących wykonalności i produktywności ludzi i ziemi”. 175 lat historii kolonii ukazuje ewolucję myśli europejskiej na temat osób zmarginalizowanych społecznie i ich niemal nieuznawanych praw jako pełnoprawnych członków społeczeństwa, które zapisane są obecnie w Karcie praw podstawowych.